درون‌کاشت دندانی یا پروتز ایمپلنت دندانی، بخشی از درون‌کاشت (ایمپلنت) دندانی است که به صورت دندان برساخته (پروتزی) در دهان بیمار، جایگزین دندان طبیعی وی می‌گردد. امروزه دندانپزشکی ایمپلنت را هنر جایگزینی دندان‌های از دست رفته توصیف می‌کنند. ایمپلنت‌ها برای جایگزینی یک یا چند دندان و برای نگه داشتن و تامین ریتنشن پروتز کامل اوردنچر به کار می‌روند. ایمپلنت‌های دندانی از تیتانیوم ساخته می‌شوند و با استخوان استئواینتگره می‌شوند.[۱] بعد از معاینات اولیه در ابتدا فیکسچر یا همان قسمت ریشه ایی پروتز با استفاده از جراحی کوچکی در داخل فک و به جای دندان از دست داده شده، جاگذاری می‌گردد و بعد از اطمینان از ثبات آن که معمولاً ۴ الی ۶ ماه به طول می‌انجامد، قسمت رویی یا همان تاج دندان (Crown) گذاشته می‌شود. اگر فردی دندان خود را از دست بدهد ایمپلنت در اندازه همان ریشه به جای آن قرار داده می‌شود. ایمپلنت‌ها قطعاتی در اندازه دندان طبیعی می‌باشند. ایمپلنت‌ها توسط ابزار بسیار دقیقی کنترل می‌گردند و توسط دستگاه‌های بسیار دقیق ساخته می‌شود. به دلیل خصوصیات ذکرشده برای ایمپلنت دندان، هنگامی در فک بیمار قرار بگیرد، یک جسم خارجی به‌شمار نمی‌رود و با قرارگرفتن در فک بیمار با آن سازگار می‌شود. ایمپلنت باعث رشد استخوان‌های کنار دندان هم می‌شود و از تحلیل استخوان فک جلوگیری به عمل می‌آورد.

لمینت دندان (Dental laminate) که گاهی به آن ونیر (Veneer) نیز گفته می شود، روکش نازکی است که همرنگ دندان، و جهت بهبود زیبایی لبخند و ظاهر کلی فرد طراحی شده است. وقتی قطعات کوچک لمینت روی دندان ها قرار می‌گیرند، باعث تغییر رنگ، شکل، اندازه یا طول دندان‌ها به وضعیت دلخواه فرد می شوند. لمینت‌ها بجز مزایای زیبایی شناختی، مزایای دیگری نیز دارند از جمله اینکه در مقایسه با مینای دندان، مقاومت و قدرت دندان ها را افزایش می دهند و با پوشاندن ناهمترازی و سایر عیوب دندان، ردیف دندانها را مرتب و یکنواخت نشان می دهند.

لمینت‌ها را می‌توان از جنس پرسلن (چینی)، یا مواد کامپوزیت رزین تهیه کرد. لمینت های دندان چینی بهتر از کامپوزیت رزین در برابر لکه ها مقاومت می کنند. بعضی‌ها روکش های پرسلن را از این نظر که در برابر لکه‌ها مقاوم‌ترند و ویژگی‌های بازتابش نور در آنها به دندان‌های طبیعی نزدیک‌تر است، ترجیح می دهند. شما باید درباره انتخاب بهترین و مناسب‌ترین مواد روکش برای دندانهایتان با دندانپزشک مشورت کنید.

انواع لمینت دندان
لمینت دندان در دو نوع ونیر کامپوزیت  و لمینت سرامیکی دسته بندی می شوند. که نوع لمینت کامپوزیتی دندان به دلیل انتخاب نوع رنگ و ضخامت کمی که دارد (معمولا ۵/۰ میلی متر است) و همچنین عدم نیاز به تراش دندان محبوبیت بیشتری دارند. از دیگر محاسن لمینت کامپوزیتی میتوان به اصلاح طرح لبخند و فرم دهی آن با توجه به فیزیک صورت اشاره کرد. همچنین شما می­توانید از خدمات ترمیم دندان که به راحتی توسط متخصص انجام می­شود بهره بگیرید.

لمینت سرامیکی دندان یا پرسلن ونیر که قیمت آن نسبتا بالاتر از نوع کامپوزیتی است، در اکثر موارد نیاز به تراش و گاهی فرم دهی دندان دارد و معمولا در لابراتوار ساخته می­شود اما از نظر انتخاب نوع جنس و شفافیت تنوع بیشتری دارد و البته ظاهر زیبای آن که یکی از مهمترین پارامتر های انتخاب توسط افراد است. به علت کیفیت و ماندگاری بیشتر این نوع لمینت برای افراد بهتر است.

موارد کاربرد لمینت دندان
لمینت دندان برای شرایطی که دندان اصلی دارای نقایص کانتور، شکل یا رنگ است، گزینه ایده‌آلی است و معمولا از آن برای اصلاح موارد زیر استفاده می شود:

دندان هایی که به دلیل عصب‌کشی، مصرف تتراسایکلین یا سایر داروها، دریافت بیش از حد فلوراید، تاثیر رزین‌های پر‌کننده، و دلایل دیگر دچار تغییر رنگ شده اند.
دندانهایی که در اثر ساییدگی تغییر کرده‌اند.
دندانهای ترک‌خورده یا شکسته
دندانهای نامرتب، ناهموار یا نامنظم
دندانهای فاصله دار ( برای بستن فاصله میان دندان )

چه افرادی نمی توانند دندان های خود را لمینت کنند؟
لمینت دندان برای افراد زیر مناسب نیست و توصیه نمی‌شود:

افرادی که دندان‌های آنها به دلیل پوسیدگی یا بیماری لثه فعال ناسالم است.
افرادی که دندان آنها در نتیجه پوسیدگی، شکستگی، پر کردن (در دندان‌های بزرگ) ضعیف شده است.
کسانی که روی سطح دندان خود مینای کافی ندارند.
افرادی که دچار دندان قروچه هستند و دندان‌های خود را به هم می سایند. زیرا این عادت می تواند باعث ترک خوردن یا شکستن روکش ها شود.

کامپوزیت‌های دندانی (“کامپوزیت‌های پایه رزین” یا به عبارت ساده‌تر “پرکننده‌های بر پایه رزین”) دسته ای از رزین‌های مصنوعی هستند که در دندان پزشکی به عنوان ماده مستحکم‌کننده یا چسب استفاده می‌شوند. رزین‌های کامپوزیتی دندان دارای خواص مطلوبی هستند که با توجه به ویژگی‌های خاص حفره دندانی بیمار می‌توانند استفاده شوند. این دسته از کامپوزیت‌ها به دلیل داشتن ویژگی‌های میکرو مکانیکی مناسب برای پر کردن حفره‌های کوچک که در آن پر کننده‌های آمالگام به اندازه کافی مؤثر نیست (به علت خواص ماکرو مکانیکی آمالگام) استفاده کرد. . رزین‌های مصنوعی به عنوان مواد ترمیم‌کننده تکامل یافته‌اند، زیرا آن‌ها غیرقابل حل هستند، ظاهر خوبی برای دندان ایجا می‌کنند، نسبت به هیدرولیز حساس نیستند، و نیز به راحتی شکل‌دهی می‌شوندو به اندازه کافی ارزان هستند. رزین‌های کامپوزیتی اغلب از Bis-GMA و دیگر مونومرهای دی متاکریلات (TEGMA, UDMA, HDDMA)، و نیز مواد پرکننده مانند سیلیکا و یک مادهٔ شروع‌کننده واکنش (که با نور فعال می‌شود) مثل Dimethylglyoxime تشکیل می‌شوند. مجموعهٔ این ترکیبات به منظور رسیدن به خواص فیزیکی و شیمیایی معینی تهیه می‌شوند. به منظور رسیدن به خواص مد نظر دندان پزشک می‌توان درصد ترکیبات را تغییر داد.

بسیاری از مطالعات میزان پایداری ترمیم کننده‌های کامپوزیتی پایه رزین را با میزان پایداری ترمیم کننده‌های آمالگام نقره – جیوه مقایسه کرده‌اند. بسته به مهارت دندانپزشک، مشخصات حفر دندانی بیمار و نوع و مکان آسیب، میزان ماندگاری ترمیم کننده‌های کامپوزیتی می‌تواند طول عمر مشابه با آمالگام داشته باشد. (نگاه کنید به طول عمر و عملکرد بالینی) در مقایسه با آمالگام، ظاهر ترمیم کننده‌های کامپوزیتی پایه رزین بسیار بهتراست.