کامپوزیت‌های دندانی (“کامپوزیت‌های پایه رزین” یا به عبارت ساده‌تر “پرکننده‌های بر پایه رزین”) دسته ای از رزین‌های مصنوعی هستند که در دندان پزشکی به عنوان ماده مستحکم‌کننده یا چسب استفاده می‌شوند. رزین‌های کامپوزیتی دندان دارای خواص مطلوبی هستند که با توجه به ویژگی‌های خاص حفره دندانی بیمار می‌توانند استفاده شوند. این دسته از کامپوزیت‌ها به دلیل داشتن ویژگی‌های میکرو مکانیکی مناسب برای پر کردن حفره‌های کوچک که در آن پر کننده‌های آمالگام به اندازه کافی مؤثر نیست (به علت خواص ماکرو مکانیکی آمالگام) استفاده کرد. . رزین‌های مصنوعی به عنوان مواد ترمیم‌کننده تکامل یافته‌اند، زیرا آن‌ها غیرقابل حل هستند، ظاهر خوبی برای دندان ایجا می‌کنند، نسبت به هیدرولیز حساس نیستند، و نیز به راحتی شکل‌دهی می‌شوندو به اندازه کافی ارزان هستند. رزین‌های کامپوزیتی اغلب از Bis-GMA و دیگر مونومرهای دی متاکریلات (TEGMA, UDMA, HDDMA)، و نیز مواد پرکننده مانند سیلیکا و یک مادهٔ شروع‌کننده واکنش (که با نور فعال می‌شود) مثل Dimethylglyoxime تشکیل می‌شوند. مجموعهٔ این ترکیبات به منظور رسیدن به خواص فیزیکی و شیمیایی معینی تهیه می‌شوند. به منظور رسیدن به خواص مد نظر دندان پزشک می‌توان درصد ترکیبات را تغییر داد.

بسیاری از مطالعات میزان پایداری ترمیم کننده‌های کامپوزیتی پایه رزین را با میزان پایداری ترمیم کننده‌های آمالگام نقره – جیوه مقایسه کرده‌اند. بسته به مهارت دندانپزشک، مشخصات حفر دندانی بیمار و نوع و مکان آسیب، میزان ماندگاری ترمیم کننده‌های کامپوزیتی می‌تواند طول عمر مشابه با آمالگام داشته باشد. (نگاه کنید به طول عمر و عملکرد بالینی) در مقایسه با آمالگام، ظاهر ترمیم کننده‌های کامپوزیتی پایه رزین بسیار بهتراست.